Gone mental, gone hard

Ik heb er schijt aan gekregen. And I'm ready for it. Blijkbaar had het met faith te maken. En ja, ik begrijp het! Al die tijd had ik gewoon gelijk, maar durfde ik mezelf niet gelijk te geven. En ach, dat vind ik helemaal niet erg. Ik overleef het.
Het is soms te vaag om naar foto's te kijken. Ik houd er van om naar mezelf te kijken. Het klinkt misschien raar, maar op foto's zie ik mezelf altijd zo anders. Het is raar om mezelf te zijn en als ik in de spiegel kijk, lijkt het soms alsof iemand anders naar me terug te kijkt. Alsof ik niet helemaal bewust van mezelf ben. Ik weet dat ik leuk op foto's kan kijken, maar als ik in mijn lichaam zit, voel ik dat niet, zeg maar. Te vreemd, maar ja een beetje vreemd mag iedereen zijn, toch?

I used to stand so tall

Ik heb uitdagingen genoeg. En ik heb geen smoesjes meer. Hoezo je durft niet te auto rijden in Amsterdam? Je hebt toch gewoon je rijbewijs? Hoezo je durft de telefoon niet aan te nemen? Oh, je durft ook niet naar iemand te bellen? Goh, tjee, wat nou als je dit elke dag zou moeten doen? Ik weet niet uit welk liedje ik het heb gehaald, maar ik maak het voor deze periode maar mijn levensmotto. 'Something, something, but keep on smiling'. Ik loop ergens weg en ik bedenk me dat ik iets ben vergeten te vragen. Wat moet ik doen, wat moet ik doen. Zal ik het laten zitten? Het is zo iets kleins, dat komt vast wel goed. Nee geen tijd voor risico's, hup hup, terug jij en ga vragen. Ik kom terug in dezelfde ruimte en vang nog net de volgende woorden op: 'Hoe moéilijk kan het zijn?!' Een beetje twijfelend ga ik weer naar buiten. Die opmerking sloeg dus duidelijk op mij. Maarja, keep on smiling!
Ik ben niet iemand die graag belt of graag gebeld wordt. Opzich niets ernstig, maar ik moet het de afgelopen paar weken toch wel heel erg vaak doen. Over die angst zal ik niet heen komen, ben ik bang. Dan maar die hoorn extra goed vasthouden, voordat ie door mijn zweterige handen nog een keer op de tafel klappert.