Pssst... Hee, pssst! Heb ik je aandacht? Ik heb stiekem KML's aandacht weten af te leiden, dus nu neem ik eens het woord. Ik ben het verstand. En ik moet het aan iemand kwijt. Als het verstand heb je altijd gelijk. Je weet ten slotte wat goed is voor de persoon die je moet begeleiden. Alleen ik heb het niet meer in de hand. Ze gaat continue maar door, het spookt maar door dat hoofd en ik heb het idee dat ik (het verstand) steeds kleiner word. Wat kan ik er aan doen? Ik heb het natuurlijk over de koopverslaving van mijn patiënt. Ik bedoel, het lijkt steeds erger te worden. Er is geen stoppen meer aan. Van alles heb ik al geprobeerd; sterke schuldgevoelens, kortere duur van verlanging (zodat ze snel op iets uitgekeken raakt) (al lijkt dat soms juist tegen te werken), een gevoel van 'ik-heb-alles-al-dus-ik-hoef-niks-te-kopen'. Het helpt niet. Echt helemaal niet. Ze heeft er het geld wel voor. Maar eigenlijk vind ik dat ze dat moet opsparen om naar het land van haar dromen te gaan - ervaring op doen. Dat is ook erg goed voor een persoontje en haar verstand. Kreeg ze daarvoor maar dat doorzettingsvermogen, in plaats van een doorzettingsvermogen voor die ene dure tas. Ja, ze heeft er weer een op het oog. Een Louis Vuitton, for God's sake. Ik zei ook al, dat past niet bij jou, hoor. Maar ze zei dat het een perfecte vervanging kon zijn voor die enorme grote gele tas van haar. Die mag best vervangen worden, maar moet dat nou perse met een Louis Vuitton? Volgens haar was de tas niet eens zo heel duur (580 euro vind ik veel voor een tas) en zo'n tas is praktisch voor het leven (zie je hoe moeilijk het is om hier tegen in te gaan?)... Wat vind jij? Overdrijf ik? Heb ik gelijk? Wat moet ik doen om belangrijker te worden in dat gigantische hoofd van deze patiënt? Oke, gigantisch valt tegen, maar geloof me, genoeg ruimte is er wel. Voor het verstand dan. Voor mij. Ik mag meer verantwoordelijkheidsgevoel. Hoor je dat? Vote for het verstand!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten